Дел сум од едно просечно македонско семејство со просечни месечни примања до 40,000 МКД и две деца (едното средно, другото на факултет). Живеам во населба каде нема централно греење. До пред 5 години се греевме на дрва, имавме старо дизел возило, куќата ни беше без изолација. Трошоци колку сакаш, а пари никогаш доста. Сметав дека е време за промена, промена со која ќе заштедиме, ќе си ги подобриме условите за живот, а воедно ќе водиме сметка и за животната средина, бидејќи прашањето во каква животна средина ќе растат моите деца стана многу важно за мене. Си поставивме прашање зошто да не се потрудиме и да го најдеме вистинското решение.
Пред 5 години започнавме со промени. Полека, без никакви субвенции, со заштеди и кредити, со поддршка на пријателите и семејството. Ја изолиравме куќата, ставивме добри прозори, ставивме парно греење на пелети. Ја сменивме колата, купивме кола на бензин на старо (не од плац од Германија, туку од кај нас – од прв сопственик) и и ставивме плин. И последно, ставивме соларен колектор за топла вода на покривот.
Заштедените пари ги инвестираме во образованието на децата. Поголем мотив од нив, немам.
{{'subscribe.for.newsletter'|translate}}